Araplar Ortaçağ’da astronomide çok ileri gitmişlerdi. ispanya’ya geçmeleriyle, astronominin Avrupa’da da büyüme göstermesine yardım ettiler. Bu arada gözlem âletlerinin gelişim göstermesi de astronominin yol almasını sağladı.
Polonyalı astronom Copernicus ( 1473-1543) Yer değil de Güneş sabit kabul edilirse gezegenlerin hareketlerinin daha pratik anlaşılacağını ileri sürmekle bu piyasada ciddi bir adım attı. lakin o da Ptolemaios benzeri yörüngeleri oval değil de daire olarak düşünüyordu. Hesse-Kassel Prensi L Wilhelm (1552-1592) ile Danimarkalı astronom Tycho Brahe (1546-1611 ) aynı sürede incelemelere başlamışlardı. Prens, Kassel’de bir rasathane yaptırmıştı, yükseklik ve azimüt âletini Avrupa’da ilk kez burada kullanmışlardı.
meşhur Alman astronomu Johannes Kepler (1571-1630) özellikle Mars gezegeni üstünde çalışmalarda bulundu, denemeleri sonunda, kendi adını taşıyan bazı hükümler ortaya koydu. öte yandan, italya’da Galileo Galilei (1564-1642) Hollanda’da keşfedilen dürbünü gök gözlemlerinde kullandı.
Astronomi sahasında en büyük adım dürbünün icat edilmesiyle atıldı. isviçreli matematikçi ve astronom Leonhard Euler (1707-1783), Fransız matematikçisi ve astronomu Louis de Lagrange ( 1736-1813) ve Laplace (1749-1827), Alman matematikçisi ve astronomu Gauss ( 1777-1855), Fransız matematikçisi ve astronomu Poincare (1854-1912) gibi ciddi bilginler astronomi biliminin ilerlemesine yardım ettiler. Bu arada, 1846 yılında Neptün gazegeni Le Verrier ile Adams nedeni ile ayrı ayrı yapılan hesaplara dayanılarak keşfedildi.
Yıldızlar astronomisinin kurucusu olarak Alman bilgini Herschell (1738-1822) gösterilebilir. Herschell araştırmaları sırasında 1781 ‘de Uranüs gezegenini keşfetti.
278
previous post
